HOE BOUW JE EEN HUNEBED?

In het jaar 2002 bouwde ik een hunebed. En niet zomaar een hunebed, maar het grootste hunebed ter wereld. In zestien dagen tijd, slechts geholpen door palen en touwen en een heleboel helpende handen (sommige projecten zijn letterlijk te zwaar om in je eentje van de
grond te krijgen). Het was natuurlijk een nogal waanzinnig plan. Enigszins naïef misschien ook. En een vlucht uit de realiteit, wellicht. Maar het was veel meer dan dat! Soms realiseer je je pas vele jaren later, in retrospectief, welke functie een bepaalde keuze of stap in je leven heeft gehad. Zeventien jaar na dato besef ik pas ten volle in welke mate de bouw van het hunebed inclusief de hele organisatie eromheen mij gevormd heeft, hoe mijn veerkracht en de mindset waarmee ik tegenslagen als kansen benader, zich daar hebben ontwikkeld. Bijna alle ideeën en filosofieën die ik op het podium voor het voetlicht breng (over netwerken, ‘zwermkracht’, organizonderen, dansen met bureaucratie, etc.) vinden hun oorsprong in ‘Gathering Stones’. Je zou het zelfs de oersoep kunnen noemen waaruit Easycratie is ontstaan, want ik ben natuurlijk netjes volgens de regels begonnen, maar gedurende het project, als easycraat avant la lettre, gaan zoeken naar wegen om de bureaucratie te omzeilen. Ik vond Silvie Kamphuis, ghostwriter en schrijfster van levensverhalen, bereid het project te reconstrueren aan de hand van mijn herinneringen, interviews met betrokkenen en het archief: een 30 kilo zware kist bomvol krantenartikelen, bonnetjes, vergunningen, subsidieaanvragen en foto’s, die al die jaren bij mijn ouders op zolder heeft gestaan. Het resultaat is een chronologisch waarheidsgetrouw verslag van een onwaarschijnlijk avontuur, waarin ik een hoofdrol speel maar waarin ik vooral niet gespaard blijf. Want ook al is het project geslaagd – het grootste met de hand gebouwde hunebed heeft er toch maar mooi gestaan! – er ging natuurlijk tevens van alles mis; het was een weg vol hobbels en
vergissingen en tegenslagen; het is bepaald geen heldenverhaal. Wat het wel is? Een verhaal over kameraadschap. En over niet opgeven, over dromen omzetten in daden en je daarbij niet laten weerhouden door wetten en praktische bezwaren – om maar even vrij met Willem Elsschot te spreken. Een verhaal over beginnen aan iets, zonder te weten wat je onderweg gaat tegenkomen en hoe het afloopt. Het leuke is dat ik in mijn latere leven mensen ontmoette die ook zo in het leven staan en vol daadkracht vanuit enthousiasme een onvoorstelbaar idee ten uitvoer brachten. Mensen zoals Esther Jacobs, met haar actie Coins for Care en Annette Dölle, met Keep it Clean Day. En Joseph Oubelkas, die vijf jaar onschuldig in een Marokkaanse gevangenis zat en zich zelfs daar niet door heeft laten ontmoedigen. Mensen die tegenslagen benaderen als kansen en die niet bang zijn voor beren op de weg. Want beren zullen er toch altijd zijn, of je ze nou verwacht of niet. En dan kun je, afhankelijk van de situatie, vriendjes worden met zo’n beer, of proberen hem te slim af te zijn.